Wraz z ulepszaniem i upraszczaniem technologii stojącej za fotografią, opracowywano nowe techniki fotografowania. W 1940 r. Dr Harold Edgerton udoskonalił swoją szybką technikę fotografowania stroboskopowego i opublikował swoją pracę pod tytułem „Błysk: Widząc niewidzialne przez ultra-szybką fotografię”.
Ta forma fotografii natychmiast przyciągnęła uwagę widza, pokazując coś, co normalnie umykało ludzkiemu oku. Słynny obraz Dr. Edgertona zamrożonego pocisku, który właśnie rozbił jabłko, był ogromnym sukcesem.
W 1946 roku zostało zrobione pierwsze zdjęcie Ziemi z kosmosu, które zszokowało miliony. Kamera była przywiązana do niemieckiego pocisku wystrzelonego w Nowym Meksyku. Została ustawiona tak, by robić zdjęcie co półtorej sekundy od momentu wzniesienia rakiety ponad powierzchnię. Coś, o czym większość ludzi mogła tylko marzyć 
– stało się rzeczywistością.
Możliwości, jakie fotografia dała zarówno fotografowi, jak i widzowi były niewiarygodne. W 1960 roku OceanEye – pleksiglasowa bańka używana obecnie do fotografowania pod wodą – została wymyślona przez Batesa Littlehalesa wraz z laboratorium fotograficznym National Geographic.
W 1963 roku został wprowadzony pierwszy w historii aparat podwodny – Nikonos – stworzony przez rosnące zainteresowanie fotografią podwodną. W tym czasie – głównie dzięki uzależnieniu od środków masowego przekazu – fotografia stała się bardziej „pokazową” formą sztuki, którą ludzie lubili dzielić się i odkrywać. Ciężko dziś znaleźć kogoś, kto nie cieszy się dobrym zdjęciem, nie licząc osób, które nie doceniają sztuki plastycznej.